२०१९ - लेख, कथा आणि गाणी

ह्या वर्षी वाचलेले काही लेख आणि कथा आणि ऐकलेली गाणी:

गुरुवारी माझ्या विशीचं ब्रुकलीन मधल्या तिच्या रहात्या घरी निधन झालं. ती दहा वर्षांची होती .
तिशीत पदार्पण करताना आपल्या गेलेल्या विशीबद्दल लिहिलेला मृत्युलेख.

काही वर्षांपूर्वी माझी बहीण नाहीशी झाली. मी हवं तेंव्हा तिला बघु शकते.
घरातली जवळची व्यक्ती गेल्यावर ती समाज माध्यमांमध्ये जिवंत असण्याचा अनुभव काय असोत  -दुःखद तरीही थोडा दिलासा देणारा  - यावर एका कॉलेज वयीन तरुणीने लिहिलेला लेख.

“Cream,” by Haruki Murakami | The New Yorker

ही कथा मला प्रचंड आवडली. एखाद्या सुंदर गाण्यासाखी वाटली. चांगल्या गाण्याचा आनंद घेण्यासाठी आपल्याला त्या गाण्याचे सगळे शब्द किंवा संपूर्ण अर्थ समजावा लागतोच असं नाही. अर्थाकडे फारसं लक्ष न देताही त्या गाण्यातील भाव अंतर्मनाला भिडु शकतो. तसंच काहीसं या कथेचं आहे. एका मागून एक नेहमीच्या आयुष्यातले तरीही काहीसे गूढ वाटणाऱ्या प्रसांगाचं वर्णन कथेत येत रहातं - मग ते बसमध्ये बसून टेकडीच्या माथ्या पर्यंत पोहोचणं असो, टॆडीवरच्या बागेतल्या बाकावर बसुन खालच्या समुद्राकडे बघणं असो -   ते का लिहिलं असेल, त्याचा उद्देश काय, लेखकाला काय सांगायचंय हयाचा विचार न करताही सोप्या वाक्यरचनेतुन सांगितलेली गोष्ट रागदारीच्या गाण्यातील सुरावटी प्रमाणे आपल्या पुढे उलगडत जाते आणि मनाला गण्या प्रमाणे -ऐकण्याचा नाही पण  वाचण्याचा शांत आनंद देऊन जाते. 

              
“The Little King,” by Salman Rushdie | The New Yorker
या कथे विषयी मागे एका पोस्ट मध्ये लिहिलं होतं. रश्दींची संवाद लिहिण्याची खास शैली आहे ती नेहमीच गमतीची वाटते.